شبکه جهانی اربعین مهدوی

 40 حدیث ازامام زمان (عج(

إنَّهُ لَیْسَبَیْنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ بَیْنَ اَحَد قَرابَهٌ، وَ مَنْ انْکَرَنی فَلَیْسَمِنّی، وَ سَبیلُهُ سَبیلُ ابْنِ نُوح / بین خداوند و هیچ یک از بندگانش، خویشاوندیوجود ندارد - و برای هرکس به اندازه اعمال و نیّات او پاداش داده می شود - هرکس مراانکار نماید از (شیعیان و دوستان) ما نیست و سرنوشت او همچون فرزند حضرت نوح (علیهالسلام) خواهد بود.

1- قال الإمام المهدی، صاحب العصر و الزّمان (علیهالسلام و عجّل الله تعالی فرجه الشّریف) : 
الَّذی یَجِبُ عَلَیْکُمْ وَ لَکُمْانْ تَقُولُوا: إنّا قُدْوَهٌ وَ ائِمَّهٌ وَ خُلَفاءُ اللهِ فی ارْضِهِ، وَاُمَناوُهُ عَلی خَلْقِهِ، وَ حُجَجُهُ فی بِلادِهِ، نَعْرِفُ الْحَلالَ وَالْحَرامَ، وَ نَعْرِفُ تَاْویلَ الْکِتابِ وَ فَصْلَ الْخِطابِ.([1]) 
امامزمان (عجّل الله تعالی فرجه الشّریف) فرمود: بر شما واجب است و به سود شما خواهدبود که معتقد باشید بر این که ما اهل بیت رسالت، محور و اساس امور، پیشوایان هدایتو خلیفه خداوند متعال در زمین هستیم. 
همچنین ما امین خداوند بر بندگانش و حجّتاو در جامعه می باشیم، حلال و حرام را می شناسیم، تاویل و تفسیر آیات قرآن را عارفو آشنا هستیم. 

2- قالَ (علیه السلام) : انَا خاتَمُ الاْوْصِیاءِ، بییَدْفَعُ الْبَلاءُ عَنْ اهْلی وَ شیعَتی.([2]) 
فرمود: من آخرین وصیّ پیغمبرخدا هستم به وسیله من بلاها و فتنه ها از آشنایان و شیعیانم دفع و برطرف خواهدشد. 

3- قالَ (علیه السلام) : امَّا الْحَوادِثُ الْواقِعَهُ فَارْجِعُوافیها إلی رُواهِ حَدیثِنا (احادیثِنا)، فَإنَّهُمْ حُجَّتی عَلَیْکُمْ وَ انَاحُجَّهُ اللهِ عَلَیْکُمْ.([3]) 
فرمود: جهت حلّ مشکلات در حوادث - امور سیاسی،عبادی، اقتصادی، نظامی، فرهنگی، اجتماعی و... - به راویان حدیث و فقهاء مراجعه کنیدکه آن ها در زمان غیبت خلیفه و حجّت من بر شما هستند و من حجّت خداوند بر آن ها میباشم. 

4- قالَ (علیه السلام) : الحَقُّ مَعَنا، فَلَنْ یُوحِشَنا مَنْقَعَدَعَنّا، وَ نَحْنُ صَنائِعُ رَبِّنا، وَ الْخَلْقُ بَعْدُصَنائِعِنا.([4]) 
فرمود: حقانیّت و واقعیّت با ما اهل بیت رسول الله صلّی اللهعلیه وآله وسلّم می باشد و کناره گیری عدّه ای، از ما هرگز سبب وحشت ما نخواهد شد،چرا که ما دست پروره های نیکوی پروردگار می باشیم; و دیگر مخلوقین خداوند، دستپرورده های ما خواهند بود. 

5- قالَ (علیه السلام) : إنَّ الْجَنَّهَ لاحَمْلَ فیها لِلنِّساءِ وَ لا وِلادَهَ، فَإذَا اشْتَهی مُوْمِنٌ وَلَداً خَلَقَهُاللهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِغَیرِ حَمْل وَ لا وِلادَه عَلَی الصُّورَهِ الَّتی یُریدُکَما خَلَقَ آدَمَ (علیه السلام) عِبْرَهً.([5]) 
فرمود: همانا بهشت جایگاهی استکه در آن آبستن شدن و زایمان برای زنان نخواهد بود، پس هرگاه مومنی آرزوی فرزندنماید، خداوند متعال بدون جریان حمل و زایمان، فرزند دلخواهش را به او می دهد همانطوری که حضرت آدم (علیه السلام) را آفرید. 

6- قالَ (علیه السلام) : لایُنازِعُنا مَوْضِعَهُ إلاّ ظالِمٌ آثِمٌ، وَ لا یَدَّعیهِ إلاّ جاحِدٌکافِرٌ.([6]) 
فرمود: کسی با ما، در رابطه با مقام ولایت و امامت مشاجره ومنازعه نمی کند مگر آن که ستمگر و معصیت کار باشد، همچنین کسی مدّعی ولایت و خلافتنمی شود مگر کسی که منکر و کافر باشد. 

7- قالَ (علیه السلام) : إنَّالْحَقَّ مَعَنا وَ فینا، لا یَقُولُ ذلِکَ سِوانا إلاّ کَذّابٌ مُفْتَر، وَ لایَدَّعیهِ غَیْرُنا إلاّ ضالٌّ غَویٌّ.([7]) 
فرمود: حقیقت - در همه موارد وامور - با ما و در بین ما اهل بیت عصمت و طهارت خواهد بود و چنین سخنی را هر فردیغیر از ما بگوید دروغ گو و مفتری می باشد; و کسی غیر از ما آن را ادّعا نمی کند مگرآن که گمراه باشد. 

8- قالَ (علیه السلام) : ابَی اللهُ عَزَّ وَ جَلَّلِلْحَقِّ إلاّ إتْماماً وَ لِلْباطِلِ إلاّ زَهُوقاً.([8]) 
فرمود: هماناخداوند متعال، إباء و امتناع دارد نسبت به حقّ مگر آن که به إتمام و کمال برسد وباطل، نابود و مضمحل گردد. 

9- قالَ (علیه السلام) : إنَّهُ لَمْ یَکُنْلاِحَد مِنْ آبائی إلاّ وَ قَدْ وَقَعَتْ فی عُنُقِه بَیْعَهٌ لِطاغُوتِ زَمانِهِ،و إنّی اخْرُجُ حینَ اخْرُجُ وَ لا بَیْعَهَ لاِحَد مِنَ الطَّواغیتِ فیعُنُقی.([9]) 
فرمود: همانا پدران من (ائمّه و اوصیاء علیهم السّلام)، بیعت حاکمو طاغوت زمانشان، بر ذمّه آن ها بود; ولی من در هنگامی ظهور و خروج نمایم که هیچطاغوتی بر من منّت و بیعتی نخواهد داشت. 

10- قالَ (علیه السلام) : انَاالَّذی اخْرُجُ بِهذَا السَیْفِ فَامْلاَالاَْرْضَ عَدْلا وَ قِسْطاً کَما مُلِئَتْظُلْماً وَ جَوْراً.([10]) 
فرمود: من آن کسی هستم که در آخر زمان با این شمشیر - ذوالفقار - ظهور و خروج می کنم و زمین را پر از عدل و داد می نمایم همان گونه کهپر از ظلم و جور شده است. 

11- قالَ (علیه السلام) : اِتَّقُوا اللهُ وَسَلِّمُوا لَنا، وَ رُدُّوا الاْمْرَ إلَیْنا، فَعَلَیْنا الاْصْدارُ کَما کانَمِنَّا الاْیراُ، وَ لا تَحاوَلُوا کَشْفَ ما غُطِّیَ عَنْکُمْ.([11]) 
فرمود: از خدا بترسید و تسلیم ما باشید، و امور خود را به ما واگذار کنید، چون وظیفه مااست که شما را بی نیاز و سیراب نمائیم همان طوری که ورود شما بر چشمه معرفت بهوسیله ما می باشد; و سعی نمائید به دنبال کشف آنچه از شما پنهان شده استنباشید. 

12- قالَ (علیه السلام) : امّا امْوالُکُمْ فَلا نَقْبَلُها إلاّلِتُطَهِّرُوا، فَمَنْ شاءَ فَلْیَصِلْ، وَ مَنْ شاءَفَلْیَقْطَعْ.([12]) 
فرمود: اموال - خمس و زکوت - شما را جهت تطهیر و تزکیهزندگی و ثروتتان می پذیریم، پس هر که مایل بود بپردازد، و هر که مایل نبودنپردازد. 

13- قالَ (علیه السلام) : إنّا نُحیطُ عِلْماً بِانْبائِکُمْ، وَلا یَعْزُبُ عَنّا شَیْیءٌ مِنْ اخْبارِکُمْ.([13]) 
فرمود: ما بر تمامی احوال واخبار شما آگاه و آشنائیم وچیزی از شما نزد ما پنهان نیست. 

14- قالَ (علیهالسلام) : مَنْ کانَتْ لَهُ إلَی اللهِ حاجَهٌ فَلْیَغْتَسِلْ لَیْلَهَ الْجُمُعَهِبَعْدَ نِصْفِ اللَّیْلِ وَ یَاْتِ مُصَلاّهُ.([14]) 
فرمود: هر که خواسته ای وحاجتی از پیشگاه خداوند متعال دارد بعد از نیمه شب جمعه غسل کند و جهت مناجات و رازو نیاز با خداوند، در جایگاه نمازش قرار گیرد. 

15- قالَ (علیه السلام) : یَابْنَ الْمَهْزِیارِ! لَوْلاَ اسْتِغْفارُ بَعْضِکُمْ لِبَعْض، لَهَلَکَ مَنْعَلَیْها، إلاّ خَواصَّ الشّیعَهِ الَّتی تَشْبَهُ اقْوالُهُمْافْعالَهُمْ.([15]) 
فرمود: اگر طلب مغفرت و آمرزش بعضی شماها برای همدیگر نبود،هرکس روی زمین بود هلاک می گردید، مگر آن شیعیان خاصّی که گفتارشان با کردارشان یکیاست. 

16- قالَ (علیه السلام) : وَامّا قَوْلُ مَنْ قالَ: إنَّ الْحُسَیْنَ (علیه السلام) لَمْ یَمُتْ فَکُفْرٌ وَ تَکْذیبٌ وَ ضَلالٌ.([16]) 
فرمود: وامّا کسانی که معتقد باشند حسین (علیه السلام) زنده است و وفات نکرده، کفر و تکذیبو گمراهی است. 

17- قالَ (علیه السلام) : مِنْ فَضْلِهِ، انَّ الرَّجُلَیَنْسَی التَّسْبیحَ وَ یُدیرُا السَّبْحَهَ، فَیُکْتَبُ لَهُالتَّسْبیحُ.([17]) 
فرمود: از فضائل تربت حضرت سیّدالشّهداء (علیه السلام) آناست که چنانچه تسبیح تربت حضرت در دست گرفته شود ثواب تسبیح و ذکر را دارد، گرچهدعائی هم خوانده نشود. 

18- قالَ (علیه السلام) : فیمَنْ افْطَرَ یَوْماًمِنْ شَهْرِ رَمَضان مُتَعَمِّداً بِجِماع مُحَرَّم اَوْ طَعام مُحَرَّم عَلَیْهِ: إنَّ عَلَیْهِ ثَلاثُ کَفّارات.([18]) 
فرمود: کسی که روزه ماه رمضان را عمداًبا چیز یا کار حرامی افطار - و باطل - نماید، (غیر از قضای روزه نیز) هر سه نوعکفّاره (60 روزه، اطعام 60 مسکین، آزادی یک بنده) بر او واجب می شود. 

19- قالَ (علیه السلام) : الا اُبَشِّرُکَ فِی الْعِطاسِ؟ قُلْتُ: بَلی، فَقالَ: هُوَامانٌ مِنَ الْمَوْتِ ثَلاثَهَ ایّام.([19]) 
نسیم خادم گوید: در حضور حضرت عطسهکردم، فرمود: می خواهی تو را بر فوائد عطسه بشارت دهم؟ 
عرض کردم: بلی. 
فرمود: عطسه، انسان را تا سه روز از مرگ نجات می بخشد. 

20- قالَ (علیه السلام) : مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ سَمّانی فی مَحْفِل مِنَالنّاسِ. 
(وَ قالَ (علیه السلام) :) مَنْ سَمّانی فی مَجْمَع مِنَ النّاسِفَعَلَیْهِ لَعْنَهُ اللهِ.([20]) 
فرمود: ملعون و مغضوب است کسی که نام اصلیمرا در جائی بیان کند. 
و نیز فرمود: هر که نام اصلی مرا در جمع مردم بر زبانآورد، بر او لعنت و غضب خداوند می باشد. 

21- قالَ (علیه السلام): یَعْمَلُکُلُّ امْرِیء مِنْکُمْ ما یَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنا، وَ لْیَتَجَنَّب مایُدْنیهِ مِنْ کَراهیَّتِنا وَ سَخَطِنا، فَاِنَّ امْرَءاً یَبْغَتُهُ فُجْاهٌ حینَلا تَنْفَعُهُ تَوْبَهٌ، وَ لا یُنْجیهِ مِنْ عِقابِنا نَدَمٌ عَلیحُوبَه.([21]) 
فرمود: هر یک از شما باید عملی را انجام دهد که سبب نزدیکی به ماو جذب محبّت ما گردد; و باید دوری کند از کرداری که ما نسبت به آن، ناخوشایند وخشمناک می باشیم، پس چه بسا شخصی در لحظه ای توبه کند که دیگر به حال او سودی نداردو نیز او را از عِقاب و عذاب الهی نجات نمی بخشد. 

22- قالَ (علیه السلام) : إنَّ الاْرْضَ تَضِجُّ إلَی اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ بَوْلِ الاْغْلَفِ ارْبَعینَصَباحاً.([22]) 
فرمود: زمین تا چهل روز از ادرار کسی که ختنه نشده است ناله میکند. 

23- قالَ (علیه السلام) : سَجْدَهُ الشُّکْرِ مِنْ الْزَمِ السُّنَنِوَ اوْجَبِها.([23]) 
فرمود: سجده شکر پس از هر نماز از بهترین و ضروری ترینسنّتها است. 

24- قالَ (علیه السلام) : إنّی لاَمانٌ لاِهْلِ الاْرْضِ، کَماانَّ النُّجُومَ امانٌ لاِهْلِ السَّماءِ.([24]) 
فرمود: به درستی که من سببآسایش و امنیّت برای موجودات زمینی هستم، همان طوری که ستاره ها برای اهل آسمانامان هستند. 

25- قالَ (علیه السلام) : قُلُوبُنا اَوْعِیَهٌ لِمَشیَّهِاللهِ، فَإذا شاءَ شِئْنا.([25]) 
فرمود: قلوب ما ظرف هائی است برای مشیّت واراده الهی، پس هرگاه او بخواهد ما نیز می خواهیم. 

26- قالَ (علیه السلام) : إنَّ اللهَ مَعَنا، فَلا فاقَهَ بِنا إلی غَیْرِهِ، وَالْحَقُّ مَعَنا فَلَنْیُوحِشَنا مَنْ قَعَدَ عَنّا.([26])
فرمود: خدا با ما است و نیازی به دیگراننداریم; و حقّ با ما است و هر که از ما روی گرداند باکی نداریم. 

27- قالَ (علیه السلام) : ما اُرْغَمَ انْفَ الشَّیْطانِ بِشَیْیء مِثُلِالصَّلاهِ.([27]) 
فرمود: هیچ چیزی و عملی همانند نماز، بینی شیطان را به خاکذلّت نمی مالد و او را ذلیل نمی کند. 

28- قالَ (علیه السلام) : لا یَحِلُّلاِحَد انْ یَتَصَرَّفَ فی مالِ غَیْرِهِ بِغَیْرِ إذْنِهِ.([28]) 
فرمود: برایهیچکس جائز نیست که در اموال و چیزهای دیگران تصرّف نماید مگر با اذن و اجازه صاحبو مالک آن. 

29- قالَ (علیه السلام) : فَضْلُ الدُّعاءِ وَ التَّسْبیحِبَعْدَ الْفَرائِضِ عَلَی الدُّعاءِ بِعَقیبِ النَّوافِلِ کَفَضْلِ الْفَرائِضِعَلَی النَّوافِلِ.([29]) 
فرمود: فضیلت تعقیب دعا و تسبیح بعد از نمازهای واجبنسبت به بعد از نمازهای مستحبّی همانند فضیلت نماز واجب بر نماز مستحبّ میباشد. 

30- قالَ (علیه السلام) : افْضَلُ اوْقاتِها صَدْرُا النَّهارِ مِنْیَوْمِ الْجُمُعَهِ.([30]) 
فرمود: (برای انجام نماز جعفر طیّار) بهترین و بافضیلت ترین اوقات پیش از ظهر روز جمعه خواهد بود. 

31- قالَ (علیه السلام) : مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ اخَّرَ الْغَداهَ إلی انْ تَنْقَضِیالنُّجُومُ.([31]) 
فرمود: ملعون و نفرین شده است آن کسی که نماز صبح را عمداًتاخیر بیندازد تا موقعی که ستارگان ناپدید شوند. 

32- قالَ (علیه السلام) : إنَّ اللهَ قَنَعَنا بِعَوائِدِ إحْسانِهِ وَ فَوائِدِاِمْتِنانِهِ.([32]) 
فرمود: همانا خداوند متعال، ما اهل بیت را به وسیله احسانو نعمت هایش قانع و خودکفا گردانده است. 

33- قالَ (علیه السلام) : إنَّهُلَیْسَ بَیْنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ بَیْنَ اَحَد قَرابَهٌ، وَ مَنْ انْکَرَنیفَلَیْسَ مِنّی، وَ سَبیلُهُ سَبیلُ ابْنِ نُوح.([33]) 
فرمود: بین خداوند و هیچیک از بندگانش، خویشاوندی وجود ندارد - و برای هرکس به اندازه اعمال و نیّات اوپاداش داده می شود - هرکس مرا انکار نماید از (شیعیان و دوستان) ما نیست و سرنوشتاو همچون فرزند حضرت نوح (علیه السلام) خواهد بود. 

34- قالَ (علیه السلام) : اما تَعْلَمُونَ انَّ الاْرْضَ لا تَخْلُو مِنْ حُجَّه إمّا ظاهِراً وَ إمّامَغْمُوراً.([34]) 
فرمود: آگاه و متوجه باشید که در هیچ حالتی، زمین خالی ازحجّت خداوند نخواهد بود، یا به طور ظاهر و آشکار; و یا به طور مخفی وپنهان. 

35- قالَ (علیه السلام) : إذا اذِنَ اللهُ لَنا فِی الْقَوْلِظَهَرَ الْحَقُّ، وَ اضْمَحَلَّ الْباطِلُ، وَ انْحَسَرَعَنْکُمْ.([35]) 
فرمود: چنانچه خداوند متعال اجازه سخن و بیان حقایق را به مابدهد، حقانیّت آشکار می گردد و باطل نابود می شود و خفقان و مشکلات برطرف خواهدشد. 

36- قالَ (علیه السلام) : وَ امّا وَجْهُ الاْنْتِفاعِ بی فی غَیْبَتیفَکَالاْنْتِفاعِ بِالشَّمْسِ إذا غَیَّبَها عَنِ الاْبْصارِالسَّحابُ.([36]) 
فرمود: چگونگی بهره گیری و استفاده از من در دوران غیبتهمانند انتفاع از خورشید است در آن موقعی که به وسیله ابرها از چشم افراد ناپدیدشود. 

37- قالَ (علیه السلام) : وَاجْعَلُوا قَصْدَکُمْ إلَیْنابِالْمَوَدَّهِ عَلَی السُّنَّهِ الْواضِحَهِ، فَقَدْ نَصَحْتُ لَکُمْ، وَ اللّهُشاهِدٌ عَلَیَّ وَ عَلَیْکُمْ.([37]) 
فرمود: هدف و قصد خویش را نسبت به محبّت ودوستی ما - اهل بیت عصمت و طهارت - بر مبنای عمل به سنّت و اجراء احکام الهی قراردهید، پس همانا که موعظ ها و سفارشات لازم را نموده ام; و خداوند متعال نسبت به همهما و شما گواه می باشد. 

38- قالَ (علیه السلام) : امّا ظُهُورُ الْفَرَجِفَإنَّهُ إلَی اللهِ، وَ کَذَبَ الْوَقّاتُونَ.([38]) 
فرمود: زمان ظهور مربوطبه اراده خداوند متعال می باشد و هرکس زمان آن را معیّن و معرّفی کند دروغ گفتهاست. 

39- قالَ (علیه السلام) : اکْثِرُواالدُّعاءَ بِتَعْجیلِ الْفَرَجِ،فَإنَّ ذلِکَ فَرَجَکُمْ.([39]) 
فرمود: برای تعجیل ظهور من - در هر موقعیّتمناسبی - بسیار دعا کنید که در آن فرج و حلّ مشکلات شما خواهد بود. 

40- دَفَعَ إلَیَّ دَفْتَراً فیهِ دُعاءُالْفَرَجِ وَ صَلاهٌ عَلَیْهِ، فَقالَ علیهالسلام : فَبِهذا فَادْعُ.([40]) 
یکی از مومنین به نام ابومحمّد، حسن بن وجناءگوید: زیر ناودان طلا در حرم خانه خدا بودم که حضرت ولیّ عصر امام زمان عجّل اللّهتعالی فرجه الشّریف را دیدم، دفتری را به من عنایت نمود که در آن دعای فرج و صلواتبر آن حضرت بود. سپس فرمود: به وسیله این نوشته ها بخوان و برای ظهور و فرج من دعاکن و بر من درود و تحیّت بفرست. 

پی نوشت ها :
[1]- تفسیر عیّاشی: ج 1، ص 16، بحارالانوار: ج 89، ص 96، ح 58. 
[2] - دعوات راوندی: ص 207، ح 563. 
[3] - بحارالانوار: ح 2، ص 90، ح 13، و53، ص 181، س 3، وج 75، ص 380، ح 1. 
[4]- بحارالانوار: ج 53، ص 178، ضمن ح 9. 
[5]- بحارالانوار: ج 53، ص 163، س 16، ضمنح 4. 
[6]- بحارالانوار: ج 53، ص 179، ضمن ح 9. 
[7]- بحارالانوار: ج 53، ص 191، ضمن ح 19. 
[8]- بحارالانوار: ج 53، ص 193، ضمن ح 21. 
[9]- الدّرّهالباهره: ص 47، س 17، بحارالانوار: ج 56، ص 181، س 18. 
[10]- بحارالانوار: ج 53، ص 179، س 14، و ج 55، ص 41. 
[11]- إکمال الدّین: ج 2، ص 510، بحارالانوار: ج 53، ص 191. 
[12]- إکمال الدّین: ج 2، ص 484، بحارالانوار: ج 53، ص 180. 
[13]- احتجاج: ج 2، ص 497، بحارالانوار: ج 53، ص 175. 
[14] - مستدرکالوسائل: ج 2، ص 517، ح 2606. 
[15]- مستدرک ج 5، ص 247، ح 5795. 
[16]- غیبهطوسی: ص 177، وسائل الشّیعه: ج 28، ص 351، ح 39. 
[17]- بحارالانوار: ج 53، ص 165، س 8، ضمن ح 4. 
[18]- من لایحضره الفقیه: ج 2، ص 74، ح 317، وسائل الشّیعه: ج 10، ص 55، ح 12816. 
[19]- إکمال الدّین: ص 430، ح 5، وسائل الشّیعه: ج 12، ص 89، ح 15717. 
[20]- وسائل الشّیعه: ج 16، ص 242، ح 12، بحارالانوار: ج 53، ص 184، ح 13 و 14. 
[21]- بحارالانوار: ج 53، ص 176، س 5، ضمن ح 7، به نقل ازاحتجاج. 
[22]- وسائل الشّیعه: ج 21، ص 442، ح 27534. 
[23]- وسائل الشّیعه: ج 6، ص 490، ح 3، بحارالانوار: ج 53، ص 161، ضمن ح 3. 
[24]- الدّرّه الباهره: ص 48، س 3. 
[25]- بحارالانوار: ج 52، ص 51، س 4، به نقل از غیبهنعمانی. 
[26]- بحارالانوار: ج 53، ص 191، إکمال الدّین: ج 2، ص 511. 
[27]- بحارالانوار: ج 53، ص 182، ضمن ح 11. 
[28]- بحارالانوار: ج 53، ص 183، ضمن ح 11. 
[29]- بحارالانوار: ج 53، ص 161، ضمن ح 3. 
[30]- بحارالانوار: ج 56، ص 168، ضمن ح 4. 
[31]- بحارالانوار: ج 55، ص 16و ضمن ح 13، و ص 86، ص 60، ح 20. 
[32]- بحارالانوار: ج 52، ص 38، ضمن ح 28. 
[33]- بحارالانوار: ج 50، ص 227، ح 1، به نقل از احتجاج. 
[34]- بحارالانوار: ج 53، ص 191، س 5، ضمن ح 19. 
[35] - بحارالانوار: ج 53، ص 196، س 12، ضمن ح 21. 
[36]- بحارالانوار: ج 53، ص 181، س 21، ضمن ح 10. 
[37]- بحارالانوار: ج 53، ص 179، س 16، ضمن ح 9. 
[38]- بحارالانوار: ج 53، ص 181، س 1، ضمن ح 10. 
[39]- بحارالانوار: ج 53، ص 181، س 23، ضمن ح 10. 
[40]- إکمال الدّین شیخ صدوق: ص 443، ح 17،بحارالانوار: ج 52، ص 31، ضمن ح 27.