شبکه جهانی اربعین مهدوی

شیوه های تبلیغی امام حسین(ع)

(قسمت دوم)

 3-مناظره

 جدال یعنیاینکه انچه را خصم به تنهایی  ویا او وهمه مردم قبول دارند، در کلام خود لحاظ نماییم و با همان، ادعایش را رد کنیم . البته براساس تصریح قران کریم،  مجادله یا مناظره زمانی موثراست که  " بالتیهیاحسن " باشد؛ یعنی تمام جنبههای انسانی آن  رعایتشود وازهرگونه توهین تحقیر  وخلاف گویی خالی باشد .

امام حسین(ع) نیزدرمواقع مختلف به مجادله با اهل کوفه برآمد وبرای گرفتن اقرارازآنها،  با آنان این گونه سخن گفت :

"الست انا ابن نبیکم وابناول المومنین ایمانا والمصدق للهورسوله؟ الیس حمزه سیدالشهداعمی؟ الیس جعفرالطیارفیالجنانعمی؟ الیس قال جدی : ان هذین ولدای سیداشباب اهلالجنه منالخلق اجمعین؟...آیا من فرزند دختر پیامبرتان وفرزند اولین ایمانـورنده وتصدیق کننده رسول خدا نیستم؟ آیا حمزهسیدالشهداعمویم نیست؟ آیا جعفرکه دربهشت پروازمیکند،عمویم نیست؟ آیا جدم رسول خدا نفرمود : این دوحسن وحسین) آقایان تمام جوانان اهل بهشتند؟.....)

درادامه فرمود :اگراین سخنان هستند که آنچه ر درمورد خودم و برادرمازقول رسول خدا نقل کردم، تایید کنند ."(1)

4-تبشیروانذار

 انسان برای نشان دادن رغبت به کاری   هم به جنبههای برانگیزاننده و هم به جنبههای بازدارنده نیازدارد،چون انسان دوبعدیاست؛ هم دنبال لذت است وهم ازرنج گریزان است .

امامعلیمیفرماید : "عالم کامل کسیاست که مردم راازرحمتخدا ناامید نکند،ازلطف ومهرشآنها را مایوسنگرداند وآنها راازمجازاتهای غافلگیرانه خدا ایمن نسازد ."(2)

امامحسین(ع) به عمرسعد فرمود :اینانرا رها کن و با من باش .من ترابه خداوند بلند مرتبه نزدیک میکنم . عمرسعد گفت  :بیم دارم که خانهام خراب شود . امام فرمود :منآن را برایت میسازم .اوگفتمیترسماملاکمگرفتهشود .امامفرمود :منبهترازآنرادرحجازبهتومیدهم . گفت : خانوادهای دارم که برآنان بیمناکم  دراینجا حضرت ساکت شد ودیگرجواب نداد .امامحسین(ع) با عمرسعد ازراه انذارنیزوارد شده  فرمود :آیا ازقیامت نمیترسی؟به توخبرمیدهم که اگردرقتل من شرکت کنی، نه دنیا خواهی داشت ونه آخرت .آنگاهفرمود : روزی را میبینم که سرت بالای نیزه است وبچههای کوفه به طرفت سنگ پرتاب میکنند . خدا دررختخواب جانت را بگیرد وروزحشرتورا نیامرزد ....(3)

-------------------------------

1.احقاقالحق،شوشتری،ج11،ص617

2.نهجالبلاغه،صبحیصالح،کلمات 90 ،ص483

 3.بحارالانوار،ج44،ص389